It's all Greek to me

8/10 ✪ Το αντίτυπο που δανείστηκα από την βιβλιοθήκη, είχε ως λεζάντα στο εξώφυλλο την φράση “Φαρενάιτ 451 είναι η θερμοκρασία που καίγονται τα βιβλία.” Η περιέργεια μου για το συγκεκριμένο βιβλίο, είχε ξεκινήσει πριν καιρό από αυτό το βίντεο , αλλά η λεζάντα απλά απογείωσε το ενδιαφέρον μου. Ένα μικρό βιβλίο με έντονη περιγραφή των γεγονότων, που σου προκαλεί συναισθήματα έκπληξης, συμπόνιας, λύπης αλλά πάνω από όλα αγωνίας. Με μεγάλη μου χαρά αναφέρω, ότι ανταποκρίθηκε απόλυτα στις προσδοκίες μου κι ήρθε η ώρα να σας το παρουσιάσω. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου τα βιβλία κάθε είδους αποτελούν μία απειλή για την πλήρως αποχαυνωμένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανθρωπότητα κι έτσι έχει καθιερωθεί μια υπηρεσία “πυροδοτών”, οι οποίοι κάνουν ακριβώς ότι λέει το όνομά τους: καίνε όχι μόνο βιβλία, αλλά ολόκληρες βιβλιοθήκες και σπίτια, ενίοτε όχι εντελώς άδεια από ανθρώπινη ζωή. Ο αναγνώστης ακολουθεί τον Γκάι Μόνταγκ, πυροδότη στο επάγγελμα, ένα...

Ξυπνάς ένα ωραίο πρωινό κι όπως τεντώνεσαι πετώντας - χολιγουντιανά - τα σκεπάσματα από πάνω σου, συνειδητοποιείς έντρομος ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις από την μύτη. Γουρλώνεις τα μάτια καθώς μια φανταστική κάμερα ζουμάρει δραματικά στο πρόσωπο σου, ενώ η φωνή του Chris Martin τραγουδάει μελαγχολικά " When you try your best, but you don't succeed... " Αυτό ήταν. Αρρώστησες. Φυσικά είσαι μιας κάποιας ηλικίας κι έχεις ξανά αρρωστήσει ουκ ολίγες φορές, αλλά είναι αλλιώς όταν έχεις τον γονιό σου να σε περιποιηθεί και τα αδέρφια σου έστω να είναι εκεί κι απλά να ακούνε την γκρίνια σου. Λοιπόν όχι να γίνω υπερβολικά επιστημονική, αλλά βασικά αν αφαιρέσουμε την ψυχή/συνείδηση/οτιδήποτε-μας-κάνει-ανθρώπους-με-προσωπικότητα, το σώμα είναι απλά μια μηχανή. Όπως, λοιπόν, όλες οι μηχανές έχουν κάποιες βασικές λειτουργίες, έτσι έχει και το σώμα κι είναι οι εξής: Μην πεθάνεις. Κάνε παιδιά. Εντάξει, παραδέχομαι ότι θέλει λίγη δουλειά η επιστημονική μου ορολογία,...

Πράξη πρώτη: Κάθεσαι στο κρεβάτι σου με τα ρούχα της ημέρας περιμένοντας την καθιερωμένη φωνή της μαμάς σου που σου λέει να σταματήσεις να ακούς μουσική και να πέσεις για ύπνο γιατί έχεις σχολείο αύριο. Από τα ακουστικά του Sony Walkman σου, ουρλιάζει η φωνή του Gerard Way ότι ‘θα συνεχίσουμε ακόμη κι όταν θα έχεις πεθάνει κι η μνήμη σου θα ζει μαζί μας’, κάτι το οποίο νιώθεις για κάποιο λόγο πολύ βαθιά μέσα σου. Καθώς πετάς βαριεστημένα τα χιλιοφορεμένα σταράκια από τα πόδια σου, σκέφτεσαι πώς θα είναι το πρώτο σου φιλί κι αν θα είναι με αυτόν που πραγματικά σου αρέσει. Πλένεις τα δόντια σου με μισόκλειστα μάτια σαν να είναι η μεγαλύτερη αγγαρεία του πλανήτη, ενώ δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ξεβάψεις το πασαλειμμένο eyeliner και ξαπλώνεις χαρούμενη που αύριο ξημερώνει Παρασκευή. Πράξη δεύτερη, 10(+) χρόνια μετά: Το “Welcome to the Black Parade” παίζει στο shuffle του Spotify στο smartphone σου, καθώς ξεκλειδώνεις για να μπεις στο διαμέρισμά σου κι η διάσημη g-n...

 8/10 ✪ " Πριν από την Εύα, υπήρχε η Λίλιθ. Όμως, λίγοι ξέρουν το όνομα της και ακόμα λιγότεροι την ιστορία της. Η Λίλιθ, η πρώτη γυναίκα που έφτιαξε ο Θεός, περιπλανιόταν για χιλιετίες ως βρικόλακας στην Γη. Μεθυσμένη από την δύναμη, προσπάθησε, να ανοίξει τις πύλες του Παραδείσου και της Κόλασης. Το σχέδιο της αποτυγχάνει και η Λίλιθ αυτοκτονεί, αλλά δεν εξαφανίζεται. 150 χρόνια μετά επιστρέφει, ως θνητή, για να γίνει ξανά Αθάνατη. Για να το πετύχει αυτό, η Λίλιθ,θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό, ενώ μια τεράστια απειλή εμφανίζεται για τους βρικόλακες και τους θνητούς." Το πρώτο μυθιστόρημα της Αιμηλίας Μπέλμπα διαδραματίζεται στον φανταστικό κόσμο των πλασμάτων της νύχτας. Η ιστορία αποτελεί μια πρωτότυπη προσέγγιση σε ένα ήδη καθιερωμένο σύμπαν όπως αυτό των βρικολάκων και δεν σταματάει να εκπλήσσει τον αναγνώστη σε κάθε περιπέτεια των πρωταγωνιστών της.  Η βασική πρωταγωνίστρια η Λίλη, είναι δυναμική, έξυπνη και πολλές φορές αυθόρμητα ατρόμη...

Θέλω να κρατάω τις αναρτήσεις μου σε αυτήν την καρτέλα των τηλεοπτικών και κινηματογραφικών αφιερωμάτων αρκετά ουδέτερες, κάτι το οποίο θα προσπαθήσω να κάνω στο θέμα που θέλω να θίξω σήμερα, το οποίο δεν είναι άλλο από τις 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ που κέρδισε ο Γιώργος Λάνθιμος για την ταινία του "The Favourite" . Η προσωπική μου άποψη για τον σκηνοθέτη περιορίζεται στις ταινίες "Ο καλύτερος μου φίλος" (2001)  και "Κυνόδοντας" (2009) , δύο φανερά αντιδιαμετρικά αντίθετες παραγωγές εκ των οποίων μου άρεσε αρκετά η πρώτη, ενώ μου άρεσε λιγότερο η δεύτερη. Εδώ είναι που έρχεται λοιπόν το δίλημμα: πρέπει να αρέσει σε κάποιον η ταινία επειδή είναι μια ωραία ταινία, ή πρέπει να αρέσει για να στηρίξουμε τον Λάνθιμο, τον Έλληνα, το δικό μας παιδί που, για δες, κέρδισε 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ; Πιστεύω πως σαν χώρα έχουμε γενικά το συνήθειο να καρπιζόμαστε τα επιτεύγματα των "παιδιών μας" σαν να είναι δικά μας. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελ...

Σχολώντας, πήρα την λάθος απόφαση να καβαλήσω το λεωφορείο της Καλαμαριάς για να πάω να αγοράσω φακούς επαφής από το μαγαζάκι στον πεζόδρομο που τους έχει σε "μοναδική προσφορά" τα τελευταία 4 χρόνια. Λάθος, διότι αυτό που δεν σκέφτηκε το συνήθως οξυδερκές μυαλό μου, είναι ότι τα συνοικιακά μαγαζάκια παραμένουν κλειστά τα μεσημέρια. Έτσι βρέθηκα μισοκοιμισμενη από την κούραση και την ζέστη του καταμεσήμερου, αγκαλιά με την δεύτερη δόση καφεινης που μου αναλογούσε για την ημέρα, να διαβάζω Φιτζεραλντ στην πλατεία του πεζοδρομου και να πληττω πρωτοφανως με την υπερβολικα διασκεδαστική ζωή των ηρώων του. Καθώς το λατρεμένο μου ναρκωτικό πάσχιζε να μου χαρίσει την απαιτούμενη συγκέντρωση για να χαθω στην Νέα Υορκη του 1922, οι περαστικοί στην Θεσσαλονικη του 2018 ήταν άκρως πιο ενδιαφεροντες - συγγνώμη Φ. Σκοτ. Μία 40αρα μητέρα είχε μόλις εγκατασταθεί στο απέναντι παγκάκι και προσπαθουσε να κάνει τον 5χρονο γιο της να καθίσει ακίνητος για όση ώρα χρειάζεται ένα 5χρονο ...