#10yearchallenge

Πράξη πρώτη:

Κάθεσαι στο κρεβάτι σου με τα ρούχα της ημέρας περιμένοντας την καθιερωμένη φωνή της μαμάς σου που σου λέει να σταματήσεις να ακούς μουσική και να πέσεις για ύπνο γιατί έχεις σχολείο αύριο. Από τα ακουστικά του Sony Walkman σου, ουρλιάζει η φωνή του Gerard Way ότι ‘θα συνεχίσουμε ακόμη κι όταν θα έχεις πεθάνει κι η μνήμη σου θα ζει μαζί μας’, κάτι το οποίο νιώθεις για κάποιο λόγο πολύ βαθιά μέσα σου. Καθώς πετάς βαριεστημένα τα χιλιοφορεμένα σταράκια από τα πόδια σου, σκέφτεσαι πώς θα είναι το πρώτο σου φιλί κι αν θα είναι με αυτόν που πραγματικά σου αρέσει. Πλένεις τα δόντια σου με μισόκλειστα μάτια σαν να είναι η μεγαλύτερη αγγαρεία του πλανήτη, ενώ δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ξεβάψεις το πασαλειμμένο eyeliner και ξαπλώνεις χαρούμενη που αύριο ξημερώνει Παρασκευή.

Πράξη δεύτερη, 10(+) χρόνια μετά:

Το “Welcome to the Black Parade” παίζει στο shuffle του Spotify στο smartphone σου, καθώς ξεκλειδώνεις για να μπεις στο διαμέρισμά σου κι η διάσημη g-note του έρχεται να σε (ξανά)στοιχειώσει. Βγάζεις τα παπούτσια σου και τα τοποθετείς μηχανικά στην παπουτσοθήκη, ενώ πηγαίνεις προς το μπάνιο για να ξεβάψεις το προσεγμένο cat-eye μακιγιάζ σου και μουρμουράς ότι ‘δεν είσαι ήρωας, είσαι απλά ένα αγόρι που έπρεπε να τραγουδήσει αυτό το τραγούδι’, καθώς απλώνεις την ενυδατική σου. Κουρασμένη μετά από μια γεμάτη μέρα δουλειάς και μεταπτυχιακού, ξαπλώνεις στην αγκαλιά του συντρόφου σου, χαρούμενη που αύριο ξημερώνει Παρασκευή...