Δυο λόγια για τις "Μικρές Κυρίες" - αφού το είδα! (Spoiler free)

Την Παρασκευή το βράδυ, έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου κ πήγα επιτέλους να δω τις "Μικρές Κυρίες" μαζί με τον Βαλεντίνο μου, τον Timothee "Best-Laurie-Ever" Chalamet. Τι εννοείς ο Τιμ δεν έχει ιδέα ότι υπάρχω;

Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, όπως "προέβλεψα" κ στο άρθρο μου πριν δω ακόμα την ταινία, ο Timothee ήταν ένας φανταστικός Laurie. Η ταινία, όπως και το βιβλίο, είναι, σαφώς, δοσμένη από την πλευρά της οικογένειας March, αλλά πιο συγκεκριμένα της Jo, οπότε δεν είδαμε πολλά κομμάτια του χαρακτήρα του να ξεδιπλώνονται, όμως από όσα είδαμε ο Timothee ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να είναι: ένας χαρακτήρας comic relief, ένας πιο ήρεμος Dorian Gray (πιστεύω ότι θα έκανε πάταγο σε αυτόν τον ρόλο), ελαφρώς "τέντυ μπόυς" που αργά ή γρήγορα παίρνει το μάθημα του κι ωριμάζει.

Παρόλα αυτά, ένα πρόβλημα που έχω με τον Timothee (κι είναι ακριβώς το ίδιο πρόβλημα που έχω και με την Emma Watson) είναι ότι δεν ξεχωρίζει. Είναι φανερό ότι είναι πολύ πιστός στο σενάριο και πολύ 'υπάκουος' στις σκηνοθετικές οδηγίες και δεν μου βγάζει κάτι από τον εαυτό του μέσα σε κανέναν ρόλο του, δηλαδή μου φαίνεται παντού ο ίδιος. Φυσικά έχει πολλά να μάθει διότι είναι μικρός ακόμα, αλλά θα λυπηθώ πολύ αν τον δω να μην εξελίσσεται υποκριτικά και να βασίζεται μόνο στην ομορφιά του και στο όνομα του, ακριβώς όπως η Emma.

Speaking of Emma, ήταν δυστυχώς όσο ανυπόφορη περίμενα, αλλά ευτυχώς ένα μεγάλο κομμάτι αυτού, αποδίδεται στον ανυπόφορο χαρακτήρα του ρόλου που υποδυόταν ως Meg March. Στις δύσκολες σκηνές ήταν όπως πάντα ανέκφραστη με ελλιπές πάθος και περισσή ντροπαλότητα, αν κ ομολογώ την απήλαυσα πολύ στις ομαδικές σκηνές με την οικογένεια της καθώς μου φάνηκε ότι ταίριαξε παραδόξως πολύ στην δυναμική του καστ.

Μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν η Florence Pugh καθώς δεν την ήξερα καν την κοπέλα κ μπορώ πλέον να δηλώνω περήφανα θαυμάστρια της. Εκτός από πανέμορφη, που δεν έχει καμιά σημασία σε αυτό εδώ το σπίτι - ΜΙΝΙ σπόιλερ: η ταινία δεν είναι δοσμένη σε ένα γραμμικό χρονικό διάστημα, αλλά κάνει μερικά μπρος-πίσω - με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα το πόσο φανερή έκανε την εξέλιξη του χαρακτήρα της με χαρακτηριστικά πλην του διαλόγου - δηλαδή την έκφρασή της, την κίνηση της μέσα στον χώρο ακόμα και την φωνή της. Πιστεύω είναι δύσκολο για έναν χαρακτήρα με την αδικαιολόγητη ματαιοδοξία και την παιδική αφέλεια της Amy March, να καταφέρει να σε κερδίσει στο τέλος, κι αυτό οφείλεται εξ' ολοκλήρου στην Florence. Bravo-brava!

Τέλος, τι να πω για την αγαπημένη μου Saoirse Ronan και την ακόμα πιο αγαπημένη μου Jo March; Ένας τόσο πολύπλοκος χαρακτήρας όπως η Jo, που να θέλει να ξεχωρίζει αλλά ταυτόχρονα να μοιάζει με τους άλλους, που έχει αδυναμία στην οικογένεια της και μόνο, ενώ η αδυναμία που της έχει η οικογένεια της δεν της είναι αρκετή, που είναι ο ορισμός του αγοροκόριτσου, αλλά θα ξαργυπνήσει να κλαίει για τα κουρεμένα μαλλιά της, που είναι δημιουργική μέχρι εξαντλήσεως αλλά φρικάρει στις απλές λειτουργίες της κοινωνικής ζωής...θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες. Η επιβλητικότητα της Saoirse ως παρουσία, ίσως κι η προσωπική αδυναμία μου στον χαρακτήρα της Jo, με έκανε να μην μπορώ να διακρίνω κανέναν χαρακτήρα όταν αυτή ήταν στο προσκήνιο...ακόμη κι όταν δεν ήταν. Ακόμη και στις ομαδικές σκηνές ή στις (σπάνιες) που ήταν σιωπηλή, πάλι κέρδιζε την παράσταση! Άξια η υποψηφιότητα για όλα τα βραβεία για την καλύτερη ηθοποιό της γενιάς μας! Jennifer Lawrence who?

Όσο για την ταινία σαν σύνολο, ήταν πολύ πιστή στο βιβλίο, αν και θα την ήθελα πιο δραματική. Έχει πολλά στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά δραματική ιστορία, τα οποία η Greta τα πέρασε πολύ επιφανειακά και στα οποία θα προτιμούσα να εμβαθύνει. Νομίζω ότι, προσωπικά, την προτιμώ σαν σκηνοθέτιδα, παρά σαν ιστοριογράφο, καθώς πρόσφατα είδα και το "Lady Bird" (2017) και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με το στόρι. Οι "Μικρές Κυρίες" έχουσες το αβαντάζ ότι ανήκουν στην κατηγορία "period drama" είχαν απίστευτη φωτογραφία και κινηματογράφηση, μερικά πραγματικά αξεπέραστα πλάνα (όπως αυτό με την Jo και την Beth στην παραλία το οποίο πραγματικά με έκανε να βουρκώσω μόνο από την συμμετρία, την παλέτα χρωμάτων και την γενικότερη ομορφιά του σαν φωτογραφία) και δικαίως κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερων Κοστουμιών - ή όπως το λέω εγώ "Ενδυματολογίας"! Εν κατακλείδι, ήταν μια ταινία πολύ ευχάριστη αισθητικά, κάτι που οφείλεται στο "μάτι" της Greta, αν και δεν ήταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, κάτι που οφείλεται στην "πένα" της Greta. Επιεικώς ένα 7/10 από μένα, κι ανυπομονώ να δω την επόμενη δουλειά της κυρίας Gerwig, με τα παιδιά της, Saoirse Ronan Gerwig & Timothee Chalamet Gerwig...